درمانگرانی که طرحواره ایثارگری در ذهنشان ریشه دوانده است ( طبق تجارب ما تقریبا تمام درمانگران این طرحواره را دارند )
با این خطر مواجهه میشوند :به بیماران اجازه می دهند که خارج از جلسه درمان با انها خیلی تماس بگیرند و سپس از دست او دلخور می شوند.زیر بنای طرحواره ایثار گری اغلب درمانگران, حس عمیق محرومیت هیجانی است.
بسیاری از درمانگران کارهایی در قبال بیماران انجام می دهند که جز ارزوهای ناکام دوران کودکی شان بوده است. درمانگر برای بیمار کارهای زیادی انجام می دهد و با این کار بتدریج دلخور میشود و نهایتا او را رها می کند یا به تنبیه بیمار می پردازد.
بهترین شیوه برای درمانگرانی که چنین طرحواره ای دارند, تدبیر اندیشی برای موقعیت است: اگاهی قبلی به محدودیت های خود و رفتار صادقانه با بیمار.
طرحواره درمانی (جلد دوم ), جفری یانگ و همکاران, حمید پور و اندوز, انتشارات ارجمند, 1393